رفقاً باعصابي - نزار قباني
شَرَّشْتِ ..
                                                                    في لحمي و أعْصَابي ..
                                                                    وَ مَلَكْتِني بذكاءِ سنجابِ
                                                                    شَرَّشْتِ .. في صَوْتي ، و في لُغَتي
                                                                    و دَفَاتري ، و خُيُوطِ أَثوابي ..
                                                                    شَرَّشْتِ بي .. شمساً و عافيةً
                                                                    و كسا ربيعُكِ كلَّ أبوابي ..
                                                                    شَرَّشْتِ .. حتّى في عروقِ يدي
                                                                    وحوائجي .. و زجَاج أكوابي ..
                                                                    شَرَّشْتِ بي .. رعداً .. و صاعقةً
                                                                    و سنابلاً ، و كرومَ أعنابِ
                                                                    شَرَّشْتِ .. حتّى صار جوفُ يدي
                                                                    مرعى فراشاتٍ .. و أعشابِ
                                                                    تَتَساقطُ الأمطارُ .. من شَفَتِي ..
                                                                    و القمحُ ينبُتُ فوقَ أهْدَابي ..
                                                                    شَرَّشْتِ .. حتَّى العظْم .. يا امرأةً
                                                                    فَتَوَقَّفي .. رِفْقاً بأعصابي ..